Forum o SRK i Kajol

Zapraszamy stań się jednym z Nas

Ogłoszenie

Image and video hosting by TinyPic
Witam chciała bym bardzo serdecznie zaprosić Was do dołączenia do polskiej grupy SRK założoną przez Naszą użytkowniczkę simran-aliya-khan oto link do grupy https://www.facebook.com/groups/303923736481235/ Serdecznie zapraszam.

#1 2010-04-13 21:46:33

 Kajolanka

Administrator

46231071
Skąd: Okolice Chełma
Zarejestrowany: 2010-04-08
Posty: 2351
Punktów :   
Ulubiony aktor: SRK,John,Saif,Imran i Akshay
Ulubiona aktorka: Kajol i Rani
Ulubiony film: Coś się dzieje,I Hate Luv Stor
Ulubiona para filmowa: SRK i Kajol,SRK i Rani
Opis: Dziękuje za to że jesteście
WWW

Religie w Indiach

W Indiach starożytnych powstały trzy z pośród sześciu wielkich religii świata. Najstarszą z nich jest braminizm, będący rozwinięciem wedyzmu, zaszczepionego w Indiach przez lud Ariów, osiadły nad Gangesem ok. 1500 r. p.n.e. Podstawą wedyzmu były wedy, czyli święte księgi, które obejmują pieśni, teksty modlitw, zaklęcia magiczne, naukę etyki, prawa, śpiewu, astronomii i in. Braminizm utrzymał autorytet wed, rozbudowując je o wiarę w reinkarnację i wprowadzając podział społeczeństwa na kasty.
Najwyższą kastę stanowili bramini, którym przypisywano nieomal boskie cechy. Drugą - wojownicy (kszatrija), trzecią (wajśja) - rolnicy, rzemieślnicy i kupcy, czwartą (siudra) - niewolnicy i ludzie pochodzenia niearyjskiego. Na samym końcu znajdowali się pariasi, pozbawieni praktycznie jakichkolwiek społecznych i politycznych praw. Przynależność do kasty była dziedziczona, a usiłowanie wyrwania się z niższej do wyższej było zabronione. Braminizm wyznawał wielobóstwo. Dla uczczenia bogów budowano okazałe świątynie, zarządzane przez braminów - kapłanów.
Hinduizm powstał w okresie wczesnego średniowiecza, ok. VII w., jako kontynuacja braminizmu, zachowując system kast i autorytet wed. Zasadza się na monoteizmie, uznając istnienie jednego boga, lecz w wielu postaciach. Najbardziej czczone to Wisznu i Śiwa. Obie religie rozpowszechniły się jedynie w obrębie Indii.
Buddyzm powstał w drugiej połowie I tysiąclecia p.n.e., a jej twórcą był ksiażę Siddhartha Gautama nazwany później Buddą (ok. 560 p.n.e. - 480 p.n.e.). Swą naukę głosił jako wędrowny żebrak-asceta. Buddyzm zasadza się na poszukiwaniu oświecenia dającego wgląd w prawdę i duchowe wyzwolenie (nirwana) przez czynienie dobra, wyrzeczenie się doczesnych pożądań i medytację. Większość odłamów buddyzmu nie posiada żadnych formalnych struktur, prócz klasztorów. Rozprzestrzenił się on z biegiem stuleci głównie w Azji Południowej i Wschodniej, posiada kilka odmian narodowych w Chinach, Japonii i Tybecie, gdzie znany jest jako lamaizm.


Buddyzm
to religia powstała ok. V w. p.n.e. w północnych Indiach.
Jej założycielem i twórcą podstawowych założeń był, żyjący od około 560 do 480 roku p.n.e. Siddhartha Gautama, syn księcia z rodu Śakjów, władcy jednego z państw-miast w północnych Indiach. Termin Budda przyjęty przez Gautamę oznacza w językach sanskryckim i pali tyle, co "przebudzony".
Buddyzm od początku swojego istnienia był religią o bardzo luźnej strukturze, zarówno od strony organizacyjnej, jak i doktrynalnej. W trakcie rozwoju historycznego powstały liczne jego odmiany i szkoły, które jednak zazwyczaj (choć nie zawsze) nawzajem się tolerowały a nawet wspierały. Buddyzm jest jedną z najstarszych, wciąż istniejących religii.

Podstawowe założenia buddyzmu
Nauki Buddy zostały spisane w zbiorze pism Tipitaka. Podstawę buddyzmu stanowią cztery szlachetne prawdy sformułowane przez Buddę w pierwszej sutrze. Wskazują one na cierpienie człowieka i drogę uniknięcia cierpienia poprzez osiągnięcie oświecenia, do którego prowadzi ośmioraka ścieżka. Doświadczenie oświecenia jest centralnym punktem buddyzmu, bez którego utraciłby on sens. Propagowanie metod samodzielnego odkrywania, że cierpienie jest iluzją (medytacja), stanowi żywą treść buddyzmu, o wiele istotniejszą od doktrynalnego skostnienia wielkiej religii. Jeśli chodzi o szczegółowe rozwinięcie tej idei, poszczególne odłamy różnią się tu w znaczący sposób, buddyzm jest ogromnie różnorodny, tworzy i pielęgnuje wiele koncepcji, poglądów i rytuałów, dzieli się na wiele odłamów, szkół i tradycji. Jednocześnie wykazuje on dużą tolerancję dla licznych wewnętrznych sprzeczności, jako odzwierciedlających różne drogi i ślady poszukiwań metod przekształcenia cierpienia.

Pustka
Pustka (śiunya, śiunyata).
Kluczowe pojęcie filozofii mahajany, która uważa, że wszystkie rzeczy i dharmy są nierzeczywiste, w przeciwieństwie do szkół buddyzmu wczesnego, których doktryna przyjmowała na ogół rzeczywistość dharm, choć zakładała brak substancjalności rzeczy i osobowości. Różnicę między pojmowaniem pustki we wczesnym buddyzmie a rozumieniem jej przez filozofów mahajany można przedstawić za pomocą dzbana; wg wczesnego buddyzmu rzeczy są podobne do pustego dzbana, natomiast w mahajanie nie ma nawet dzbana.Pojęcie pustki pojawiło się w filozofii Nagardźuny (II wiek po Chr,). Wg niego samsara jak i nirwana są nierealne, czyli puste. Pustka jest absolutem, a jej urzeczywistnienie oznacza osiągnięcie wyzwolenia. Zwana jest także "tathatą" czyli "takością".W Sutrze Serca powiedziano " Pustka jest formą a forma jest pustką".W Sutrze Diamentowej stwierdza się, że"wszystkie rzeczy złożone są jak światło, znikający obraz, migotanie lampy oliwnej, złudzenie, kropla wody, marzenie senne i blask błyskawicy".Wg rDewi "Tylko pustka nie jest pusta", Natomiast wg Wikipedia (wersja angielska) " Nawet pustka jest pusta ("...even emptiness is empty").
Podstawą wszelkiego istnienia według buddyzmu jest świetlista, pozytywna i twórcza pustka (albo pustość). Termin ten budzi negatywne skojarzenia w zachodniej kulturze i prowokuje niesłuszne oskarżenia o nihilizm. Tymczasem jest to tylko opis stanu samadhi, w którym umysłu nie zaburzają żadne przeszkadzające myśli i uczucia. Nie oznacza to braku jakichkolwiek myśli i uczuć, a jedynie odsunięcie tych, które przeszkadzają w spontanicznym działaniu i radości chwilą obecną, szczególnie porównujących ocen i koncentracji na przeszłości i przyszłości.
Stan ten jest w buddyzmie generalizowany na cały kosmos. Zakłada się, że pustka jest naturą wszelkiego bytu, zaś cały świat widzialny stanowi ciągle zmieniającą się formę tej pustki. Pod tym względem buddyjska pustka przypomina koncepcję tao.

Maja (iluzja)
Ludzie według buddyzmu są uwikłani poprzez swoje namiętności i cierpienia w świat złudzeń nazywany "maja" i nie są przez to w stanie dotrzeć do prawdy. Gdyby do niej dotarli, nie doznawaliby cierpienia, gdyż wszelkie psychiczne cierpienie jest efektem niewłaściwego (zwykle dualistycznego i oceniającego) widzenia świata. Jakiekolwiek działania w obrębie "maja" nie dają według wierzeń buddystów szczęścia, gdyż każdy pozytyw jest tutaj obarczony negatywem. Narodziny pociągają za sobą śmierć, miłość - strach przed jej brakiem, przyjemność - uzależnienie, itp.Aby żyć naprawdę, trzeba najpierw zobaczyć rzeczy takimi, jakimi są. Wtedy właściwe działanie przychodzi spontanicznie.

Reinkarnacja a brak osobowego "ja"
Mówiąc ściśle, buddyzm nie mówi o reinkarnacji. Reinkarnacja, przez przedrostek re- zakłada, że coś się wciela ponownie.
Buddyści natomiast przyjmują, że nie ma nic trwałego, co mogłoby przechodzić do następnego życia. Nie ma żadnego osobowego "ja", "duszy", "atmana". Karma z poprzedniego życia może jednak mieć wpływ na następne. Jak to pogodzić? To jak gra w bilard - biała bila trafia w kolejną, popychając ją do przodu. Czy jakaś "rzecz" przeszła dalej? Kolejna bila jest różna od poprzedniej, ale przeszła na nią jej energia. Podobnie kolejne życie jest różne od poprzedniego, ale ma na nie wpływ poprzednia karma.
Istnieje wieczny Umysł, wspólny dla wszystkich istot, oraz proces, ruch, który jest od zawsze kontynuowany.To co nazywamy kolejnym wcieleniem jest pojedynczym przejawem świadomości Umysłu. Nowe wcielenia pojawiają się w nim jak fale na morzu - fala jest częścią wiecznie istniejącego morza, ale i tymczasową mniejszą strukturą. Jednostkowe ja jest częścią wiecznie istniejącego Umysłu, ale i tymczasową, nietrwałą konstrukcją. Kolejne fale powstają z tych samych cząstek - kolejne wcielenia budowane są na tej samej karmie.
Dokładniej na ten temat w artykule czittamatra.

Odłamy buddyzmu
Rozmaite doktryny i odłamy buddyjskie szukają różnych ścieżek osiągnięcia oświecenia i mają rozmaite teorie na temat tego, kto i jak może ten stan osiągnąć. Sam Budda Śiakjamuni udzielał nauk o różnym stopniu złożoności i charakterze, przeznaczonych dla różnych odbiorców. Nauki te stanowią podstawę rozmaitych tradycji:

Buddyzm therawada (hinajana)
Najbardziej tradycyjny z istniejących obecnie odłamów. Wyodrębnił się po 376 roku p.n.e. (II sobór w Wajśali). W szkole tej nie ma miejsca na żadnych bogów. W szczególności Budda jest tylko wzorem do naśladowania. Ideałem jest osiągnięcie stanu arhata, czyli "godnego". Jednocześnie jednak twierdzi się, że zajmuje to bardzo wiele żywotów. Zgodnie z zasadami tej szkoły osiągnięcie przez kogoś oświecenia (narodziny nowego Buddy) zdarza się na świecie nie częściej, niż raz na 2000 lat. Zwykli wyznawcy powinni jednak do tego celu dążyć. Źródłem wszelkiego zła dla buddystów therawady jest złudzenie trwałości jednostkowego ja, z którego wynika wszelkie cierpienie. Therawada postuluje zajęcie się w pierwszej kolejności własnym wyzwoleniem i osiągnięcie stanu arhata. W tym punkcie różni się zdecydowanie od mahajany (opisanej poniżej), gdzie współczucie i pomoc innym czującym istotom stawia się wyżej niż indywidualne wyzwolenie. Therawada jest obecnie popularna na Cejlonie, w Birmie, Kambodży, Laosie i Tajlandii. Nazwę hinajana (inaczej Mały Pojazd, Mały Wóz) nadali przeciwnicy ze szkoły mahajany (Wielkiego Wozu). Therawada posiada bogatą literaturę, w szczególności kanon palijski.

Buddyzm mahajana
Inaczej Wielki Wóz, Wielka Droga. Kierunek, który wyodrębnił się w I wieku p.n.e.. Charakterystyczną cechą buddyzmu mahajany jest wiara w bodhisattwów - czyli ludzi, którzy mimo że osiągnęli pełne oświecenie, zdecydowali się świadomie odradzać po śmierci, aby nauczać innych i dać im także szansę na oświecenie. Niektórzy bodhisattwowie zdecydowali się odrodzić tylko raz i są oni czczeni w sposób podobny do chrześcijańskich świętych. Inni z kolei zdecydowali się odradzać ciągle od nowa. Dla buddyzmu mahajana charakterystyczny jest też duży nacisk na etykę (eksponowanie nauk sutr). Zgodnie z tą tradycją, oświecenie może bowiem uzyskać tylko ta osoba, która całkowicie oczyściła swoją karmę, czyli rodzaj sumienia, ale rozumianego jako sumienie wielopokoleniowe (tj. uczynki z poprzednich wcieleń rzutują na obecne). Szkoły silnie związane z pierwotną tradycją mahajany znajdziemy dziś w Wietnamie, Chinach, Japonii oraz Korei. Jest najbardziej różnorodny, ze względu na największe rozpowszechnienie i łatwość asymilacji lokalnych tradycji. Wyewoluował w różnych kierunkach od najbardziej abstrakcyjnych (np. zen), aż do wyraźnie teistycznych (np. amidyzm).

Buddyzm tantrajana
Inaczej buddyzm tantryczny, wadżrajana, mantrajana, Niezniszczalny Wóz, Diamentowa Droga. Kierunek, który wyodrębnił się w II wieku n.e. z tradycji mahajany i podobnie jak ona pielęgnuje ideał bodhisattwy (za odradzającego się bodhisattwę uważa m.in. tybetańskiego Dalajlamę), jednakże istotnie różni się co do eksponowanych poglądów, a najbardziej wyróżnia się formą stosowanych praktyk religijnych. Kładzie znacznie mniejszy nacisk na kwestie etyki i moralności (nauki sutr) oraz ascezę, a znacznie większy na nauki tantryczne, które składają się na cały złożony system barwnych rytuałów i specyficznych technik medytacyjnych. Polegają one między innymi na skomplikowanych wizualizacjach, którym często towarzyszą złożone i melodyjne pieśni religijne (tzw. mantry). Dziś najwierniej istotę tradycji tantrycznej odzwierciedla buddyzm tybetański.

Buddyzm zen
Charakterystycznym przykładem historycznego wyodrębniania się niezależnego odłamu buddyzmu jest buddyzm zen powstały na terenie Chin, a później rozwijany głównie na terenie Japonii. Pierwotnie wywodzi się on właśnie ze szkoły mahajany, ale na przestrzeni wieków znacznie zmienił swoje oblicze. W szczególności do minimum zredukowany został kult bodhisattwy i związanej z tym postawy czynienia zewnętrznych, dobrych uczynków.Położony zaś został silny nacisk na systematyczną, długotrwałą medytację (tzw. zazen), która z założenia każdego może doprowadzić do oświecenia.

Buddyzm jest nietypową religią w tym sensie, że większość jego odłamów nie wymaga wiary w bogów (aczkolwiek podobnie jak agnostycyzm nie twierdzi też, że bogów nie ma). Wiara w cokolwiek jest istotna tylko, o ile pomaga w osiągnięciu oświecenia. Ważniejsze jest wykazywanie współczucia w stosunku do innych czujących istot (nie tylko ludzi).




żródło:www.zgapa.pl


http://i54.tinypic.com/1p71o5.jpg

Offline

 

#2 2010-04-27 12:31:34

 Bollywood-Malva

Tina

Zarejestrowany: 2010-04-15
Posty: 871
Punktów :   

Re: Religie w Indiach

ale tych religii

Offline

 

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
www.allforandroid.pun.pl www.reggaem2.pun.pl www.cod4league.pun.pl www.natives.pun.pl www.huaweiu121.pun.pl